Ameland zaterdag 2 juni ‘18
Zaterdag 2 juni ’18 nadat ik diverse keren wakker was geweest i.v.m. hevige regenval dat viel op chalet de Braamhorst, ging om 03:30 uur de wekker, om mezelf in gereedheid te brengen voor de wandeling van 50 kilometer van rondje Ameland 22 ste editie. Om 04:30 uur ben ik naar de start gegaan. Nadat ik me aan had gemeld net als 374 andere deelnemers voor de 50 km, zijn we van start gegaan richting het bos, badstrand, Suudwest op naar de eerste verzorgingspost bij de pier van Nes.
Al snel kreeg ik in het begin waar de ongelijke paden begonnen last van mijn voeten, maar ja ik dacht dat gaat wel over. Doordat ik maar steeds door liep werd de pijn niet echt minder, maar ja als je ergens aan begint moet je het ook af maken is altijd mijn motto.
Toen ik op het moment op het strand liep met al heel wat kilometer in de benen werd het zo heftig in mijn kuit dat ik even moest stoppen ik keek naar deze kuit en ik zag dat er een hele deuk in zat, een voorbijrijdende verzorging post zag mij krom staan en vroeg hoe het ging. Hierop moest ik even in de auto gaan zitten en mijn kuit werd behandeld. Vervolgens kon ik weer verder lopen maar niet het tempo wat ik wilde.
Maar wat mij op dat moment opviel en zag dat er steeds meer medewandelaars mij inhaalden dacht ik, dit gaat niet goed, maar door mijn moed en karakter ging ik maar door, naar de volgende controlepost. Ook hier werd ik weer behandelt.
Ben vervolgens na een goede verzorging weer door gaan lopen naar de een voor laatste controlepost waar ik voor 15:30 moest zijn. Tijdens het lopen naar deze post kwamen er twee mensen die reden in een voertuig van de brandweer en vroegen aan mij hoe het ging, ik zij het gaat wel, toen zeiden deze mensen dat ik nog maar 12 minuten had om de een na laatste stempel te zetten anders zou deze post gesloten zijn.
Hierop heb ik zo kwaad als het kon een tandje bij gezet, op tijd aangekomen te zijn bij deze post bleek al snel dat ik de laatste was die een stempel bij deze post kreeg. Vervolgens ben ik weer verder gelopen voor de laatste 5,5 kilometer om toch maar te proberen om voor 17:00 de finish te halen. Deze laatste kilometers waren heel zwaar met veel pijn in mijn benen en voeten kan ik wel zeggen dat het geen lopen meer was maar strompelen, maar ik moest en zal al is het kruipend de finish halen.
Nadat ik de laatste zanderig heuvel (Duin) op moest en daar het puntje van de vuurtoren zag dacht ik nu moet ik het gaan halen en zeker voor 17:00 uur, nadat ik nog 1500 meter moest lopen en met mijn rode roos die iedere deelnemer had gekregen, kreeg ik even wat tranen in mijn ogen omdat mijn zusje Wilma (24 jaar gelden overleden) en op deze dag 54 jaar zou zijn geworden en ook hield van rode rozen, op dat moment dacht ik nu moet ik echt doorgaan, nadat ik steeds verder de stem van de man via de microfoon alles aan elkaar praatte en hoorde zeggen dat de laatste deelnemer van de wandeltocht in aantocht was ben ik doorgegaan bij het benaderen van de finish 16:55 uur hadden medewandelaar een erehaag gemaakt en mij zo ontvangen dat deed ook heel goed.
Vervolgens heb ik mijn laatste stempeltje gehaald en mijn medaille in ontvangst genomen waar ik zeer trots op ben. Verder heb ik nog een laatste controle gehad na 50 km in mijn benen te hebben (voor mijn gevoel wel 100 km) door de medische staf moest ik gewoon even mijn rust pakken.
Tot slot: wil ik wel zeggen dat ik het een hele mooie tocht vond, goed georganiseerd, leuke mensen, maar vooral een aanrader voor iedere wandelaar die van een uitdaging houd. Maar ik zelf zal eerst goed achter mijn oren krabbelen of ik het voor een tweede keer doe.
Met een vriendelijke wandel groet,
Mario